W pewnym momencie naszego zaangażowania w Kościele lub we wspólnocie, dochodzimy do takiego momentu, że mamy swoich znajomych, przyjaciół, grono bliskich nam ludzi, z którymi czujemy się dobrze. Ale rozwój każdej wspólnoty zależy od tego, czy potrafimy „czynić uczniów”, czyli zostawiać znajomych, aby pójść do nowych i ich formować.

Są takie osoby, które z jednej strony robią wiele dobrego, a z drugiej niszczą wszystko swoim zachowaniem wobec innych. Jak z nimi postępować?

Czasem nie wiemy, jak zwrócić bliskim uwagę, że za dużo narzekają. Da się to w ogóle zrobić?

Co zrobić, jak ludzie pytają o radę, ale nie chcą jej przyjąć?

Czy można upominać osoby, które idą za Bogiem? Jeśli tak, to kiedy?

Czym jest egoizm? Czy chrześcijanin może okazywać tzw. zdrowy egoizm?

Czy można milczeć, kiedy widzimy czyjś grzech?